Een persoonlijke post van Emmely Frenken de Jong, Oprichter en Eigenaar van HR Abonnement over gezondheid, geluk, ondernemen, gezin en hulp accepteren buiten je comfortzone.
Kan je aan me zien dat ik ziek ben?
Deze foto maakte ik vanmorgen op zaterdag 13 januari 2024.
Nee. Maar dat ben ik wel. Ik heb meerdere aandoeningen. Kan je er aan dood gaan. Ja. Leef ik zo? Voornamelijk niet. Ja omdat ik niet meer de energie heb die ik had en rekening moet houden met mijn lichaam die kan stoppen, als mijn geest zegt ‘gas er op’. Als ik effectief 6 uur intelligent werk kan doen per week (di, wo en do ochtend), is dat veel. De rest is rust, medische behandelingen en ‘aankloten’ en dus ook genieten, hoe beperkt ook. Misschien waardeer ik het daarom meer dan ooit.
Voorop gesteld, dit is geen zielig verhaal ophangen, maar me positioneren in mijn huidige rol en verwachtingen managen naar anderen in relatie tot mijn situatie en hoop geven aan, al is het maar 1 iemand, die na dit gelezen te hebben hulp zoekt. Want ik heb zin in het leven en anderen helpen is klein en betekenisvol en niet groots en meeslepend!
Het korte, topje van de ijsberg (alleen medische) verhaal.
Na 2 keer kanker en nog een keer net op tijd net voordat het kanker werd, borsten er af, ‘kippenhok’ leeg, niet in deze volgorde. Na eerder al leren leven met hersenletsel na een auto-ongeluk had ik al, na ontelbare keren intensive care gedaan te hebben de afgelopen 10 jaren (met de meest uiteenlopende acute gezondheidsproblemen) en al een nieraandoening te hebben IGA-Nefropathie, was ik altijd in staat om positief te blijven en door te gaan. Ik wist ook niet waarom of hoe, dat ben ik, intrinsiek een ‘die hard’ positieveiling. 😉
Anderen waardeerden me omdat ik ze energie en kracht gaf. Ik voelde dat ook zo en kreeg daar zelf ook weer energie van, want ik help graag anderen zodat zij in hun kracht zijn, komen en blijven en kunnen doorgaan op een gezonde manier met hun werk, hun leven. Niet door coaching, maar door te zijn wie ik ben, vertaald in de manier hoe ik mijn werk doe, integer, betrokken met compassie en me altijd intrinsiek in te zetten om echt het verschil te maken voor iedereen die op mijn weg kwam. Hoe?
Omdat ik zo geboren ben met oprechte interesse in een ander mens, welke functie je hebt interesseert me daarin niet. Ik gun jou altijd het beste, dat is mijn uitgangspunt, ook na beter weten in. Kom ik mensen tegen die me energie kosten, ja, omdat ik altijd geloof in het beste in mensen en dat je dingen meemaakt die je vormen, hou ik altijd even vol. Lukt het altijd? Nee, na alles geprobeerd te hebben haak ik af, voor mijn eigen gezondheid. Vaak deed ik dat te laat en mijn lijf liet me dat weten. Maar ik ‘moest’ door. Ik heb verantwoordelijkheden. Ik moest ‘balans’ vinden, maar niemand heeft daar een lijstje voor wat ik kan aflopen om dat te bereiken.
Ik ben moeder, vrouw, vriendin en werkgever en zoveel meer. Sommige mensen passen gewoon niet bij wie je bent en waar je voor staat. Dan neem je afscheid van elkaar, zowel zakelijk als privé. Dat heb ik moeten leren. Ik ga voor je door het vuur als het er in zit, je krijgt kansen. Wil je niet, dan houdt het op. Zo ga ik er ook zakelijk mee om. Altijd eerst verbinden, zoeken samen naar de oplossing, maar besodemieter je de boel, dan nemen we afscheid.
Toen kwam voor mij 2021, medisch al ‘het een en ander’ meegemaakt, maar ik was schoon, maar ik zwakte mentaal af, energie drama, in slaap vallen overdag met je hoofd in je bord, je auto naast de weg moeten zetten omdat je in slaap valt, overdag, na een hele lange goede nachtrust. Ik was doodmoe. Altijd, standaard. Gesprekken voeren, professioneel, ging steeds slechter, het leek alsof ik cognitief aftakelde, steeds ´dommer’ werd en ik was er gewoon bij en besefte dat ik niet goed ging. Maar ja, je gaat door in de ‘rat race’ van het leven met al je verantwoordelijkheden en dat wilde ik ook.
Ik kon niet meer, het lukte me nog heel even om te pieken op de momenten dat het professioneel nodig was. Ik was toch die alleskunner… ik stortte in. Eerst dacht de huisarts een burn-out, maar toen bleek het een depressie. Ernstig. Opnemen of medicatie? Dat waren de twee opties die ik kreeg in de interventie, bij de huisarts op die bewuste dag. Ik was bang, kreeg paniekaanvallen in de weken ervoor, ik wist niet wat dat was, ik dacht dat ik dood ging. En ik ben niet zo’n paniekvogel, had voor hetere vuren gestaan…. Toch? Ik was verre van die sterke vrouw die ik was. Ik herkende mezelf niet meer, maar was niet gek, ik snapte gewoon alles, ik verantwoorde me naar mijn team, naar klanten, naar mijn gezin, maar het lukte me niet meer… dat ‘even’ bleek een ernstige depressie, iets waarmee ik achteraf blijk geboren te zijn. Een aandoening waarbij je een stofje mist en levensgevaarlijk.
Medicatie was lang een brug te ver, ik was er bang voor én ik had mezelf toch tot hier gebracht? Ik kon dit vast zelf wel oplossen? Totdat het niet meer ging en die medische interventie volgde. Van een afgang kon ik niet meer spreken, ik was ten einde raad, ik zag het letterlijk niet meer zitten, dood gaan leek me een aanvaardbare oplossing voor iedereen, ik begon een last te worden voor mijn omgeving, maar wilde het echt niet, een innerlijke strijd, het was een zwart gat, maar wilde nog wel ergens heel graag mijn dochter zien opgroeien. Voelde me ook heel schuldig, want ik wilde niet dood, maar ergens in je hoofd zat een groter wordende stem (niet letterlijk) die gedachten aan de dood bagatelliseerden. Maar ik wilde het niet.
Met mijn laatste kracht ben ik naar de huisarts gegaan, letterlijk ten einde raad, ik koos voor leven, maar mijn lichaam wilde niet meer. Ik kon alleen nog maar huilen, mijn ogen en uitdrukking waren leeg en wanhopig. Ik takelde verder af. Ik wilde er zijn voor mijn gezin, voor mijn collega’s voor mijn klanten, maar ik was op. Ik kon er niet eens meer zijn voor mezelf. Ik heb de hel gezien en terug een paar keer.
En nu is het 2024, ik word dit jaar 45, HR Abonnement bestaat 16 april 20 jaar! Ik ben terug, al even, gelukkig. De medicatie waar ik bang voor was, gaf me mede mijn leven terug, zoals ik dat eigenlijk nooit heb gekend. Ik bleek altijd al depressief, maar verbloemen kon in achteraf goed. Het was voor mij immers mijn ‘normaal’. Maar nu hoeft dat niet meer, ik ben gelukkig, gewoon normaal. Ik ervaar rust in mijn lijf, in mijn hoofd, ik kan genieten, weet nu pas wat dat is. Kan gewoon zaken rustig het hoofd bieden. Ik kan gewoon alle emoties ervaren die er zijn, blij, verdrietig, boos, geliefd, enz. Het is precies goed. Maar met medicatie alleen kom je er niet. Psychotherapie en schematherapie volgden, lange tijd was het inregelen met medicatie, overleven, veel praten, veel verwerken en leren over mezelf, over hoe hiermee om te gaan.
Waarom deze post. Geen medelijden! Ik hoop, ook al is het maar 1 persoon, die depressief is, het nog niet weet, die een onmogelijk gevecht levert dagelijks, waar je het niet aan ziet, die volhouden, omdat…. het moet, zo is, je denkt dat het normaal is, je denkt dat je zwak bent en aan het falen bent, je denkt dat het gewoonweg niet anders kan… maar dat is niet zo!
Je bent ziek, je hebt een aandoening en je hebt hulp nodig en je bent NIET alleen, je hoeft (en kan) dit niet alleen doen. Voordat het te laat is, en we je familie condoleren en sterkte wensen, ze herinneringen aan je ophalen en zeggen, waarom gaan deze mensen eerst, je zag het niet aan hem/haar… dat klopt, wij depressievelingen zijn te sterk, totdat het niet meer gaat. Ik had ‘geluk’. Ik moest 42 worden om dat te snappen en tegenwoordig 44 en gelukkig voor het eerst in mijn leven.
Dankbaar met alle mensen om me heen die me hebben geholpen en gered, die me door de hel en terug hebben geholpen en zijn gebleven en niet afgehaakt. Waarvan ik heb mogen leren (hetzij op een positieve, hetzij op een negatieve manier), die me hebben geholpen mijn kracht weer terug te vinden en te staan waar ik vandaag sta. Bedankt ❤️
Ik doe weer mee!
Maar ik blijf moe, energie heel laag, dus ik werk met wat lukt, maar dat is veel minder dan ik zou willen. Geen medicus weet waarom ik zo moe blijf en cognitief een uitdaging heb.
Vergeef me dan ook als ik in een gesprek plots niet meer weet waar we het over hebben en het ook niet meer terug komt. Pak even het gesprek terug en laten we verder gaan. Ik ben niet dom, ik ben alleen ziek. Herstel, hoever dat nog lukt, dat weten ze niet, misschien nooit meer en is dit het. In maart 2024 de eindonderzoeken in het EMC. Ik worstel er al lang mee. Ik kan me blijven verstoppen en achter de schermen blijven, maar ben zo graag onder de mensen en wil ondernemen. Als jullie dit van me accepteren en begrijpen dat ik niet minder slim ben, maar een aandoening heb, en soms last minute moet afzeggen, maar echt graag alsnog langskom, dan doe ik ook weer mee aan de voorkant. 😉
Het ziet er naar uit dat ik nooit meer fulltime kan werken, parttime is al een uitdaging. Met de huidige mensen om mij heen ben ik gezegend en kan HR Abonnement® | Dé HR dienstverlener voor het MKB! zoals ik het ooit heb bedoeld, er zijn voor alle MKB ondernemers en HR collega’s, in Nederland, samen met het huidige top team, wat alleen maar groter wordt omdat zowel HR professionals die instappen als onze klanten zien dat het werkt met onze kerwaarden, onze intrinsieke motivatie!
Telkens krijgen we weer de vraag, waarom wisten we niet eerder dat jullie bestaan? Omdat wij onze marketing gewoon nog goed moeten regelen. Dat komt. Ondertussen blijven onze bestaande klanten koning en koningin en komen er steeds meer ondernemers en HR professionals bij en blijven onze huidige klanten net zo belangrijk als nieuwe klanten. Wederkerigheid is mijn zakelijke werkwoord en liefde is wie ik ben en wil zijn voor elk mens waarmee ik contact heb.
Mijn aandeel: ondernemen met visie, een werkbare praktische haalbare strategie met mijn top team en een levend voorbeeld zijn van hoe ziekte, ondernemen en liefhebben hand in hand kunnen gaan door op je bek te (blijven) gaan en doorgaan, regelmatig huilen en lachen en genieten, het wisselt af, niets is in balans. Zoek er niet naar, je komt er nooit. Communiceer gewoon, want niemand weet wat je voelt en meemaakt. Leer voelen en doe wat goed voelt.
Leer van mensen om je heen en mijn grootste levensles leerde ik 4 jaar geleden: ik hoef niet alles alleen te doen en perfectionisme is een vloek, geen zegen, gebruik het wijs en met mate.
Leef in het moment, met een agenda en structuur. Werk hard en vooral slim als je werkt en Geniet met een Grote (en ‘zachte’ G) ook op je werk en privé. Niks zweverig, maar hier en nu, want het is écht waar, morgen kan je er niet meer zijn. Doe nu wat je altijd al wilde en spreek uit, zoek elkaar op, help elkaar, heb compassie, ben niet hard, geef je ondertiteling.
Ik roep niet op om softie te worden, maar om resultaatgericht te zijn op een menselijke manier en ben gewoon mens. Laten we het niet kwetsbaar noemen, maar terug naar de essentie; mens zijn, geen AI, we zijn geen robots, er voor elkaar zijn en elkaar het werk, het leven en de liefde gunnen!
Tot dinsdag!
Speciale dank aan mijn man Rodney de Jong, mijn dochter, mijn moeder (ons mam) Marianne Schop, mijn verdere familie, lieve vrienden en het fantastische kundig en warme team van HR Abonnement, waar alleen échte mensen werken.
@HR Abonnement | Dé HR Dienstverlener voor het MKB! | tel: +31 (0)85 – 0027743